Chronische prostatitis

Volgens veel experts is chronische prostatitis een inflammatoire ziekte, waarvan de oorzaak een infectie is met een mogelijke toetreding van een auto -immuunaandoeningen, gekenmerkt door schade aan het parenchymale en interstitiële weefsel van het orgaan. De ziekte kent het medicijn sinds 1850, maar vandaag blijft het onvoldoende bestudeerd en slecht te behandelen. Chronische bacteriële (6 - 10%) en niet -bacteriële (80 - 90%) prostatitis zijn de meest voorkomende en sociaal significante ontstekingsziekten bij mannen die hun kwaliteit van leven aanzienlijk verminderen. De ziekte wordt voornamelijk geregistreerd bij mensen van jonge en middelbare leeftijd en wordt vaak gecompliceerd door verminderde copulatie en generatieve functies (vermindering van potentie, onvruchtbaarheid, enz.). De ziekte wordt geregistreerd bij mannen in 8 - 35% van de gevallen van 20 tot 40 jaar.

De oorzaak van bacteriële prostatitis is een pyogene flora die het ijzer uit de urethra of lymfogene en hematogene paden doordringt. De etiologie van chronische niet -bacteriële prostatitis en de pathogenese ervan blijft onbekend. Ze worden meestal geleden door mannen ouder dan 50 jaar.

De oorzaken van de ontwikkeling van de ziekte

Chronische prostatitis wordt momenteel beschouwd als een polyetiologische ziekte. Er is een mening dat de ziekte optreedt als gevolg van de penetratie van infectie in de prostaat, en vervolgens verloopt het pathologische proces zonder de deelname ervan. Dit wordt vergemakkelijkt door een aantal niet -infectieuze factoren.

Infectieuze factoren voor de ontwikkeling van chronische prostatitis

In 90% van de gevallen dringen ziekteverwekkers het ijzer uit de urethra door, waardoor acute of chronische prostatitis optreedt. Gevallen van asymptomatisch vervoer worden opgemerkt. Het verloop van de ziekte wordt beïnvloed door de staat van de beschermende krachten van het menselijk lichaam en de biologische eigenschappen van de ziekteverwekker. Er wordt aangenomen dat de overgang van acute prostatitis naar chronisch plaatsvindt als gevolg van verlies van weefselelasticiteit als gevolg van overtollige producten van vezelig weefsel.

Onder de oorzakelijke middelen van chronische prostatitis worden de volgende ziekteverwekkers gevonden:

• In 90% van de gevallen onthult de ziekte gram -negatieve bacteriën als Escherichia coli (E. coli), Enterococcus faecalis (Fecal Enterococcus), enigszins minder vaak - Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella spp., Proteus spp., Prooteus spp. Pseudomonas Aeruginosa, Enterobacter Aerogenes en Acinetobacter spp. Camera -positieve bacteriën van enterosokokken, streptokokken en staphylococci zijn zeldzaam.
• De rol van coagulasis-negatieve Staphylococci, uraplasm, Chlamydia, Trichomonia, Gardnerell, anaërobe bacteriën en schimmels van het geslacht Candida zijn uiteindelijk niet opgehelderd.

De infectie in de prostaat dringt op verschillende manieren door:

• Het stijgende pad is het meest waarschijnlijk dat wordt bewezen door een frequente combinatie van prostatitis en urethritis.
• Hematogene prostatitis ontwikkelt zich met de penetratie van infectie in de klier met een bloedstroom, die wordt waargenomen met chronische tonsillitis, sinusitis, parodontitis, longontsteking, cholecystitis en cholangitis, purulente ziekten van de huid, enz.
• Contact chronische prostatitis ontwikkelt zich met urethritis en verzekeringen van de urethra, wanneer de infectie de klier binnendringt die stijgt met urinestroom, met etterende infecties van de nieren, canaliculaire door epipiditiek, defentitis en funiculiet, tijdens diagnostische en therapeutische urologische manipulaties (katheterisatie, instructie, instructie van de urethra), inclusief transurethraal.
• Lymfogeen infectie dringt door de prostaat met proctuses, tromboflebitis van hemorrhoidale aderen, enz.

Niet -infectieuze factoren bij de ontwikkeling van chronische prostatitis

Chemische factoren

Volgens deskundigen behoort de leidende rol bij de ontwikkeling van chronische prostatitis tot intraprostatische reflux urine wanneer urine van de urethra naar het ijzer werpt, wat leidt tot een schending van het leegmaken van de prostaat- en zaadblaasjes.

Met de ziekte ontwikkelen vasculaire reacties op het oedeem van het orgaan, de nerveuze en humorale regulatie van de toon van de gladde spierweefsels van de urethra, en de activering van de alfa zijn verstoord₁–Drenoreceptoren veroorzaken de ontwikkeling van dynamische obstructie en draagt bij aan de ontwikkeling van nieuwe intra -intrastatische refluxen.

De uaten in de urine, met refluxen, leiden tot de ontwikkeling van een "chemische ontstekingsreactie".

Hemodynamische stoornissen

Ondersteuning van chronische ontsteking van bloedsomloopstoornissen in de bekkenorganen en scrotum. Stagnatie ontwikkelt zich bij personen die een sedentaire levensstijl leiden, bijvoorbeeld voor chauffeurs, kantoormedewerkers, enz., Met obesitas, seksuele terugtrekking, seksuele seksdysmetrie, frequente hypothermieën, mentale en fysieke overbelastingen. Het ontstekingsproces handhaven, kruidig en kruidig voedsel, alcohol en roken, enz.

Andere factoren

Er zijn veel andere factoren die chronische ontstekingen in de prostaat ondersteunen. Deze omvatten:

• Hormonaal.
• Biochemisch.
• Immuunresponsstoornissen.
• Auto-immuunmechanismen.
• Infectieuze en allergische processen.
• Kenmerken van de structuur van de prostaatklieren, wat leidt tot problemen bij een goede drainage.

Heel vaak kunnen de oorzaken van de ontwikkeling van chronische prostatitis niet worden vastgesteld.

Classificatie van prostatitis

Volgens de classificatie die in 1995 werd voorgesteld door de Amerikaanse National Institutes of Health, is prostatitis onderverdeeld in:

• Acuut (categorie I). Bedraagt 5 - 10%.
• Chronische bacteriële (categorie II). Bedraagt 6 - 10%.
• Chronische niet-bacteriële ontstekingsziekten (categorie IIIA). Het is 80 - 90%.
• Chronisch niet-bacterieel niet-inflammatoir (categorie IIIB) of chronisch bekkenpijnsyndroom.
• Chronische prostatitis bij toeval ontdekt (categorie IV).

Tekenen en symptomen van chronische prostatitis

Het beloop van chronische prostatitis is lang, maar niet eentonig. Perioden van exacerbatie worden gevolgd door perioden van relatieve rust, die optreden na complexe ontstekingsremmende en antibacteriële therapie.

De ontwikkeling van chronische bacteriële prostatitis wordt vaak voorafgegaan door urethritis van bacteriële of gonorrheale aard, niet-bacteriële - stoornissen in de bloedsomloop in de bekken- en scrotumorganen (aambeien, varicocellus, enz.), Seksuele excessen.

Patiënten met chronische prostatitis vertonen veel klachten. Ze gaan al jaren naar artsen, maar worden zelden onderzocht op prostaataandoeningen. Ongeveer een kwart van de patiënten heeft geen klachten, of de ziekte treedt op met geringe klinische symptomen.

Klachten van patiënten met chronische prostatitis kunnen in verschillende groepen worden verdeeld.

Urinewegaandoeningen geassocieerd met vernauwing van de urethra:

• Moeilijkheden bij het aanvankelijk urineren.
• Zwakke urinestroom.
• Intermitterend urineren of druppelsgewijs urineren.
• Gevoel van onvolledige lediging van de blaas.

Symptomen veroorzaakt door irritatie van zenuwuiteinden:

• Frequent urineren.
• De drang om te urineren is scherp en sterk.
• Plassen in kleine porties.
• Urine-incontinentie tijdens de drang om te plassen.

Pijnsyndroom:

• De intensiteit en aard van de pijn varieert.
• Lokalisatie van pijn: onderbuik, perineum, rectum, liezen en onderrug, binnenkant van de dijen.

Seksuele disfunctie:

• Pijn in het rectum en de urethra tijdens de ejaculatie.
• Trage erectie.
• Verlies van een orgasme.
• Voortijdige ejaculatie, enz.

Vanuit het zenuwstelsel: neurotische stoornissen in de vorm van fixatie van de aandacht van patiënten op de gezondheidstoestand.

Tekenen en symptomen van chronische niet-bacteriële prostatitis

Chronisch bekkenpijnsyndroom bij mannen (CPPS) treedt op met de gebruikelijke symptomen van chronische prostatitis, maar bij onderzoek zijn er geen bacteriën in het derde deel van de urine en in de prostaatafscheidingen aanwezig. Chronische niet-bacteriële interstitiële cystitis, ziekten van het rectum, spastisch myalgiesyndroom van de bekkenbodem en laesies van de prostaat van functionele aard, veroorzaakt door stoornissen in de innervatie van het orgaan en de hemodynamiek ervan, kunnen CPPS simuleren.

Als de neurovegetatieve functie verstoord is, worden atonie en verstoring van de innervatie van de klier waargenomen, wat zich manifesteert door moeilijkheden bij de snelle en volledige sluiting van het lumen van de urethra. In dit geval blijft de urine na het plassen nog lange tijd druppel voor druppel vrijkomen. Bij dergelijke patiënten onthult de studie instabiliteit en verhoogde prikkelbaarheid, wat zich manifesteert door toegenomen zweten en prikkelbaarheid van hartactiviteit, veranderingen in dermografie.

Complicaties van de ziekte

Het lange verloop van chronische prostatitis wordt gecompliceerd door aandoeningen van seksuele en reproductieve functies, de ontwikkeling van ziekten zoals vesiculiet en epipidimitis, evenals sclerose van het orgaan. De sclerosie van het orgel verslechtert lokale microcirculatie en urodynamica, evenals de resultaten van chirurgische interventies. Fibrose van perihumetrale weefsels leidt tot de ontwikkeling van urinerenstoornissen.

Diagnostiek

Vanwege het feit dat er veel redenen zijn voor de ontwikkeling van chronische prostatitis, wordt een heel complex diagnostische studies gebruikt om het te diagnosticeren. Het succes van de behandeling hangt af van de juiste bepaling van de oorzaken van de ziekte. Diagnose van chronische prostatitis is gebaseerd op de volgende gegevens:

• Klassieke triade van symptomen.
• Een complex van fysieke methoden (rectaal onderzoek van de prostaat).
• Een complex van laboratoriummethoden (urine -analyse en microscopie van de prostaat, het zaaien en bepalen van de gevoeligheid van microflora voor antibacteriële geneesmiddelen, algemene urine- en bloedanalyse).
• Om gonokokken te detecteren, bacterioscopie uitstrijkjes van urethra, PCR en serologische methoden (voor het detecteren van ureplassen en chlamydia).
• Urofluometrie.
• Prostaatbiopsie.
• Een complex van instrumentele methoden (echografie).
• Bepaling van de immuunstatus van de patiënt.
• Bepaling van de neurologische status.
• Als de behandeling niet effectief is en er complicaties worden vermoed, worden computertomografie en magnetische resonantiebeeldvorming, bloedkweken, enz. uitgevoerd.

Palpatie van de prostaatklier

Van primair belang bij het diagnosticeren van de ziekte is palpatie van de prostaat, die toeneemt tijdens de periode van exacerbatie en afneemt tijdens de periode van verzakking van het ontstekingsproces. Bij chronische prostatitis wordt de klier tijdens de periode van exacerbatie gezwollen en pijnlijk.

De consistentie van het orgel kan verschillen: gebieden van verzachting en verharding worden gepalpeerd en gebieden van terugtrekking worden bepaald. Door palpatie is het mogelijk om de vorm van de klier, de toestand van de zaadknobbels en de omliggende weefsels te beoordelen.

Het proces van transrectaal digitaal onderzoek wordt gecombineerd met het verzamelen van klierafscheidingen. Soms wordt het nodig om de secretie van elke lob afzonderlijk te verkrijgen.

Analyse van een monster van 3 kopjes urine en prostaatsecretie

De “gouden standaard” bij de diagnose van chronische prostatitis is:

• Het verzamelen van de eerste portie urine.
• Verzameling van de tweede portie urine.
• Het verkrijgen van klierafscheiding door middel van massage.
• Verzameling van het derde deel urine.

Vervolgens wordt microscopisch en bacteriologisch onderzoek van het materiaal uitgevoerd.

Voor ontsteking van de prostaat:

• Het microbiële aantal (CFU) is groter dan 10³/ml (10⁴/ml voor epidermale Staphylococci), maar mag niet worden verwaarloosd door een klein aantal microben berekend door tientallen en honderden.
• De aanwezigheid van 10-15 leukocyten in het gezichtsveld gedetecteerd door microscopie is een algemeen aanvaard criterium voor de aanwezigheid van een inflammatoire proces.

Het geheim van prostaat en 3e delen van urine worden onderworpen aan microscopische en bacteriologische studies:

• Bij chronische bacteriële prostatitis wordt bacteriën (voornamelijk darmgroep) vrijgegeven een toename van het aantal leukocyten in het geheim van de klier en het derde post -massagedeelte van urine.
• Met niet -bacteriële prostatitis wordt een toename van het aantal leukocyten in het geheim van de klier opgemerkt, maar de microflora wordt niet gedetecteerd.
• Met CTB zijn er geen verhoogde hoeveelheden witte bloedcellen en microflora.

De normale indicator van het geheim van de prostaat:

• Leukocyten minder dan 10 in het gezichtsveld.
• Lecithinekorrels zijn een groot aantal.
• Er is geen microflora.

Bij chronische prostatitis in het geheim van de prostaat wordt gevonden:

• Het aantal leukocyten is een groot uitzicht op 10-15 op het gezichtsveld.
• De hoeveelheid lecithinekorrels is verminderd.
• De pH van de secretie wordt verschoven naar de alkalische zijde.
• Het gehalte aan zure fosfatase is verminderd.
• De activiteit van lysozyme is verhoogd.

Het verkrijgen van negatieve resultaten van het geheim van de prostaat ooit bewijst niet het ontbreken van een ontstekingsproces.

De waarde van de test van het geheim van de prostaat blijft. Normaal gesproken wordt tijdens kristallisatie een karakteristiek patroon gevormd in de vorm van een varenblad. In het geval van schending van de aggregatie -eigenschappen van het prostaatgeheim, vormt een dergelijk patroon niet wat voorkomt bij veranderingen in de androgene hormonale achtergrond.

Ultrasone studie

In het geval van vermoeden van prostaatziekte wordt een echografie van de klier zelf gebruikt (tijdelijke echografie), nieren en blaas zijn optimaal, waardoor u kunt bepalen:

• Volume en afmetingen van de klier.
• De aanwezigheid van calculi.
• De afmetingen van de zaadbellen.
• De toestand van de muren van de blaas.
• De hoeveelheid resterende urine.
• Kledingstructuren.
• Een ander type pathologie.

Andere prostaatonderzoeksmethoden

• De toestand van urodynamica (studie van de stroomsnelheid van de urines) wordt gemakkelijk en eenvoudig bepaald met behulp van een onderzoek zoals uroflowetrie. Met behulp van deze studie is het mogelijk om tekenen van infravyzische obstructie tijdig te detecteren en dynamische observatie uit te voeren.
• De lekbiopsie wordt uitgevoerd in geval van vermoeden van abces, goedaardige hyperplasie en prostaatkanker.
• Om de oorzaken van de ontwikkeling van infraveziculaire obstructie te verduidelijken, wordt radiologisch en endoscopisch onderzoek uitgevoerd.
• Met een lang stromend ontstekingsproces wordt het aanbevolen om urethrocystoscopie uit te voeren.

Differentiële diagnose

Chronische prostatitis moet worden onderscheiden van vesiculoprostatostase, vegetatieve prostatopathie, congestieve prostatitis, bekkenbodemmyalgie, neuropsychiatrische stoornissen, pseudodyssynergie, sympathische reflexdystrofie, ontstekingsziekten van andere organen: interstitiële cystitis, osteitis van de symphysis pubis, seksuele disfunctie, hypertrofie van de blaashals, urethrale strictuur, tuberculose, prostaat- en blaaskanker, urolithiasis, chronische epipidymitis, liesbreuk.

Behandeling van chronische prostatitis

De behandeling van chronische prostatitis moet beginnen met veranderingen in de levensstijl en het dieet van de patiënt.

Bij de behandeling van de ziekte worden tegelijkertijd medicijnen gebruikt die verschillende delen van de pathogenese beïnvloeden.

Hoofdrichtingen van de therapie:

• Eliminatie van veroorzakende micro-organismen.
• Ontstekingsremmende therapie.
• Normalisatie van de bloedcirculatie in de prostaat- en bekkenorganen.
• Normalisatie van adequate drainage van prostaatacini.
• Normalisatie van het hormonale profiel.
• Preventie van orgaansclerose.

Voor de behandeling van chronische prostatitis worden de volgende groepen geneesmiddelen gebruikt:

• Antibacterieel.
• Anticholinergicum.
• Vaatverwijders.
• Alfa₁– adrenerge blokkers.
• 5 alfa-reductaseremmers.
• Cytokineremmers.
• Niet -steroïde ontstekingsremmende.
• Angioprotectoren.
• Immunomodulatoren.
• Voorbereidingen die de uitwisseling van uraten beïnvloeden.

Antibiotica bij de behandeling van bacteriële chronische prostatitis

Antibacteriële therapie moet worden uitgevoerd, rekening houdend met de gevoeligheid van gedetecteerde micro -organismen voor antibiotica. In het geval van niet -detectie van de ziekteverwekker wordt empirische antimicrobiële behandeling gebruikt.

De gekozen medicijnen zijn fluorochinolonen van de II - IV -generatie. Ze dringen snel door in de weefsels van de klier met gewone gebruiksmethoden, tonen activiteit tegen een grote groep gram -negatieve micro -organismen, evenals ueplasma en chlamydia. In geval van falen van antimicrobiële behandeling moet worden aangenomen:

• Microflora polyurezancy,
• Korte (minder dan 4 weken) behandelingscursussen,
• Onjuiste selectie van het antibioticum en de dosering ervan,
• Veranderingen in het type ziekteverwekker,
• De aanwezigheid van bacteriën die leven in de kanalen van de prostaat, bedekt met een beschermend extracellulair membraan.

De duur van de behandeling moet ten minste 4 weken zijn met de verplichte daaropvolgende bacteriologische controle. In het geval van behoud in het 3e deel van de urine en het geheim van de prostaat van Bacteriuria meer dan 10³ Correspondentie van een re -antibacteriële therapie gedurende een periode van 2 tot 4 weken wordt voorgeschreven.

Cytokineremmers bij de behandeling van chronische prostatitis

Cytokines zijn glycoproteïnen die worden uitgescheiden door immuun en andere cellen in omstandigheden van inflammatoire reactie en een immuunrespons. Ze spelen een actieve rol bij de ontwikkeling van een chronisch ontstekingsproces.

Niet -steroïde ontstekingsremmende medicijnen

Niet -steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen hebben een ontstekingsremmend effect, verminderen pijn en koorts. Ze worden veel gebruikt bij de behandeling van chronische prostatitis in de vorm van tabletten en zetpillen. Het meest effectieve is het rectale pad van introductie.

Immunotherapie

Bij de behandeling van bacteriële chronische prostatitis, naast antibiotica en ontstekingsremmende geneesmiddelen, worden immunomodulerende middelen gebruikt. De meest effectieve is het rectale pad van hun introductie. De immunomodulator wordt veel gebruikt, wat de functionele activiteit van fagocyten verhoogt, wat bijdraagt aan een effectievere eliminatie van pathogenen.

Alpha-blokkers bij de behandeling van chronische prostatitis

Er werd vastgesteld dat alfa-1 adrenerge schoenen de toon van de gladde spieren van het prostaatgedeelte van de urethra, zaadbellen en prostaatcapsules normaliseren, waardoor medicijnen van deze groep zeer effectief zijn bij de behandeling van de ziekte. Alfa-1 adrenerge schoenen worden gebruikt bij patiënten met uitgesproken plassenstoornissen in afwezigheid van een actief inflammatoire proces.

Met CTB is de behandelingsperiode van 1 tot 6 maanden.

5A -reductaseremmer bij de behandeling van abacteriële prostatitis en KTBB

Er werd vastgesteld dat testosteron onder invloed van het 5A-reductase-enzym verandert in een prostaatvorm 5a-dihydotrotestosteron, waarvan de activiteit in prostaatcellen meer dan 5 keer hoger is dan de activiteit van testosteron zelf, die bij de ouderen leidt tot een toename van het orgaan vanwege de epitheel- en stromale componenten.

Bij het nemen van een remmer van 5A-reductase gedurende 3 maanden wordt de atrofie van het stromale weefsel waargenomen, gedurende 6 maanden-glandulair, wordt de secretoire functie geremd, de ernst van de pijn en het volume van de klier wordt verminderd, de spanning en oedeem van het orgaan neemt af.

De rol van anti -sclerotische geneesmiddelen bij de behandeling van chronische prostatitis

Met een langlopende ontsteking in de prostaatklier ontwikkelt zich fibrose, die zich manifesteert door aandoeningen van microcirculatie en urodynamica. Om het fibratieproces te voorkomen, worden anti -sclerotische geneesmiddelen gebruikt.

Andere medicijnen die worden gebruikt bij de behandeling van chronische prostatitis

Samen met de bovenstaande medicijnen wordt de ziekte gebruikt om de ziekte te behandelen:

• Antihistaminica.
• Vaatverwijden en angioprotectoren.
• Immunosuppressors.
• Preparaten die de uitwisseling van uraten en trinatriumzout van citroenzuur beïnvloeden.

Groenteproducten

Effectief bij de behandeling van prostatitis, het gebruik van het medicijn in de vorm van kaarsen die een complex van biologisch actieve peptiden bevatten geïsoleerd uit de prostaatklier van vee.

Onder invloed van het medicijn,:

• Stimulatie van metabole processen in de weefsels van de klier.
• Verbetering van microcirculatie.
• Het verminderen van oedeem, leukocyteninfiltratie, stagnatie en pijn.
• Preventie van trombose in de venules van de prostaatklier.
• Het verhogen van de activiteit van het secretoire epitheel van Acinus.
• Verbetering van de seksuele functie (verhoogd libido, herstel van de erectiele functie en normalisatie van spermatogenese).

Vingermassage van de prostaatklier

Een aantal onderzoekers zeggen dat bij chronische prostatitis een vingermassage moet worden gebruikt, rekening houdend met bekende contra -indicaties.

Fysiotherapie

De effectiviteit van fysiotherapeutische procedures bij de behandeling van prostatitis is tegenwoordig niet bewezen, het werkingsmechanisme is niet wetenschappelijk vastgesteld, bijwerkingen zijn niet onderzocht.

Preventie van chronische prostatitis

Beginnen met het voorkomen van de ontwikkeling van chronische prostatitis, moet u weten:

• Het risico op het ontwikkelen van de ziekte neemt in de loop der jaren toe.
• Vertegenwoordigers van het Negroid -ras zijn meer vatbaar voor de ziekte.
• Een aanleg voor het gezin voor de ziekte is niet uitgesloten.

Personen met een aanleg voor de ontwikkeling van chronische prostatitis moeten meer aandachtig zijn voor hun gezondheidstoestand.

Tips om de ziekte te voorkomen:

• Neem voldoende vloeistoffen. Frequent urineren helpt microflora uit de urethra weg te spoelen.
• Voorkom diarree en obstipatie.
• Houd u aan een uitgebalanceerd dieet. Vermijd het eten van voedingsmiddelen die rijk zijn aan koolhydraten en verzadigde vetten, die tot gewichtstoename leiden.
• U moet de consumptie van stoffen die de urethra irriteren zoveel mogelijk beperken: warme en gekruide gerechten, gerookte gerechten, sauzen en smaakmakers, koffie en alcohol.
• Stop met roken. Nicotine heeft een negatieve invloed op de conditie van vaatwanden.
• Laat het niet te koud worden.
• Houd het ledigen van uw blaas niet tegen.
• Leid een actieve levensstijl en sport. Doe oefeningen om de bekkenspieren te versterken, waardoor veneuze bloedstagnatie wordt geëlimineerd, wat op zijn beurt de normale prostaatfunctie in stand houdt.
• Zorg voor een regelmatig seksleven. Vermijd langdurige onthouding. De klier moet tijdig worden ontdaan van secreties.
• Blijf toegewijd aan een monogame relatie. Promiscue seks vergroot de kans op het krijgen van seksueel overdraagbare aandoeningen.
• Als u klachten heeft aan de urogenitale organen, neem dan onmiddellijk contact op met een uroloog.